00 31 (0)84 867 5112
Bekijk op kaartCheck beschikbaarheid
In Maastricht leefden nog niet zo lang geleden drie beren. Cor, Sjakkie en Jo. Veel Maastrichtenaren kunnen zich nog herinneren dat ze op zondag samen met hun ouders naar het stadspark gingen om de beren te bekijken. De meeste denken met weemoed terug aan die tijd, alhoewel het toen nog niet zo ondenkbaar was, beren als attractie.
In 1993 wordt de laatste beer, Jo, overgebracht naar het berenbos van het Ouwehands Dierenpark in Rhenen. De berenkuil, die in 1920 werd neergezet, stond opeens leeg. Er werd besloten om van de kooi een monument te maken, ter ere van de beren. Ook kreeg beer Jo een standbeeld. Het bronzen beeld van de beer die droevig voor zich uit staart, zit op een bankje een stukje verderop. Als je durft, mag je naast hem plaatsnemen en hem bij zijn poot vastpakken.
Beer Jo verscheen in een droom aan kunstenaar en uitvinder Michel Huisman. In die droom stelde hij voor, om niet enkel hem te gedenken, maar ook anderen. Waaronder zijn vriend de giraffe, die volgens hem een mooiere dood kon liggen. Zo besloot Huisman om van de berenkuil een halfautomatische troostmachine te maken. In de kuil zit een jonge vrouw geknield bij een giraffe.
Stap je iets dichterbij, dan zie je in het pad van de kuil nog 12 uitgestorven dieren. Naast de kuil staat een ronde ijzeren plaat met een stoel erop. Als je deze aandrijft, aait het meisje de giraffe.
Het meisje in de berenkuil krijgt elk jaar een nieuwe jurk. Deze jurk wordt ontworpen door een student aan de Maastrichtse kunstacademie MAFAD.
Op het traliewerk van de kooi zijn verschillende bordjes te vinden met verhalen.